Het is zeker twintig jaar geleden, dat hij afscheid nam.
Hij ging voor zichzelf beginnen.
Ik was bij zijn afscheid. Gewoon als collega en coach.
Ik weet nog goed hoe zijn stem aangaf hoe belangrijk deze stap voor hem was. De lichte trilling, de heesheid nam toe toen hij zijn afscheidspech hield. Tot slot gaf hij ontroerd nog een kaartje mee. Goed bedoeld, maar door de emotie geen frame kunnen maken.
Op weg naar huis dacht ik nog over de stap en zijn proces.
Ik kwam tot de conclusie dat loslaten van zekerheden, ook al zijn ze van klatergoud, een inspanning is. Chapeau voor zijn stap.
Thuis gekomen ging het kaartje in de la, “bij de onbegrepen stukken” : zou mijn vader zeggen.
Soms was hij nog in mijn gedachte maar zoals dat gaat, vervaagd het totdat ....
Bij een voorbereiding van een recente verhuizing selecteer ik de inhoud van de lades. Op een avond neem ik de la met de onbegrepen stukken ter hand…
En daar is weer het kaartje van toen.
Hij had toen woorden willen gebruiken, om het frame te zetten, als: Stel je eens voor dat er iets gebeurd in je omgeving waardoor je even ontwricht raakt, waardoor je even sprakeloos bent of waardoor je even uit het lood bent. Dan helpen deze 4 zinnen. Dit kaartje kan je snel helpen, terug te komen. Zorg dat je het toe kan passen. Oefen, oefen en oefen.
Dit stond erop:
- Accepteer de realiteit
- Keer terug naar het nu
- Laat je standpunt los
- Wees je bewust van je lichaam
In de afgelopen jaren heb ik met pen er een 5de regel bij geschreven:
5. Je hebt dan alleen opnieuw te kijken, dat maakt het zachter.
Zo kan een goed bedoeld kado van toen een geschenk zijn, in het NU.
Wat een mooi proces, door zijn afscheid is hij dichterbij dan ooit.