Zaterdag 18 mei 2019, 17:24
Filosofie
“Ron” zei ze in de pauze “laten we nog even naar dat kappelletje gaan. Dat dicht bij de Dom staat.”
Nog niet helemaal bij de woorden, die werden gesproken, zei ik dat het goed was.
Hè, even naar buiten, lekker struinen door de binnenstad van Utrecht. Zo in de lente merk je dat het warmer wordt, de jas moet nog wel aan en niet meer dicht.
We lopen naar de binnentuin bij de Dom.
Vriendelijk zegt ze: “Dit is ook mooi maar ik wil graag naar dat kappelletje. We zij er geweest en we hebben kaarsjes gebrand bij dat kruis.” Nu gaat er bij mij een lichtje aan.
“Kom” zei ik resoluut “we gaan naar binnen”.
Even later gaan we de Domkerk in. Achteraan, waar je het niet vermoedt, is een nis. Deze nis is ingericht om te herinneren.
Er staan bankjes, er worden kaarsen aangeboden om aan te steken en er hangt een kruis.
Het gebroken kruis van Hannen, een bronzen kruis waarvan de rechter arm is gebroken. Mooi, heel mooi in zijn imperfectie.
Voor mij is het het symbool dat staat voor mijn bereidheid een ander te helpen en daarbij mijn eigen grenzen, hebt te respecteren. Iedere keer, als ik het zie, raakt dit symbool, me.
“Ja” zei ze: “dit is het. Dit bedoel ik. Zo maar in de Domkerk. Hier had het niet verwacht.”
En zo ligt de filosofie op straat.
"Leer in het grootte, het kleine te hervinden,
opdat het hernieuwd betekenis geeft."
Nog vol van de hervonden wijsheid lopen we terug.
Dit is mooi, om daadwerkelijk, te doorleven wat er is.
Dat kan alleen in het NU.
Mijn dag kan, nu, niet meer stuk.